‘Mijn baby is onrustig.’

Hij glimlacht naar me, en ik ben op slag verliefd! Dat gebeurt wel vaker op een dag. Dit keer is het een lief manneke van een week of 16 dat voor me op de behandeltafel ligt.

Moeder heeft de behandeling ingepland omdat het mannetje wat onrustig is en moeder graag een check wil na de pittige bevalling. Ze had gedacht (gehoopt) dat het na een aantal weken wel beter zou gaan, maar ze blijft twijfelen. Papa denkt dat het best goed gaat met hun zoon.

Terwijl ik rustig met de kleine man bezig ben, merk ik dat mama niet helemaal kan ontspannen. Als ik vraag hoe het met haar gaat komt er nauwelijks een reactie. Ik heb een onderbuikgevoel waar de schoen wringt. Voorzichtig vraag ik of ze alweer aan het werk is…
Dan komen de tranen. Ik pak de kleine man in m’n armen en draai me in de richting van mama en bemoedig haar het huilen even helemaal toe te laten. Ondertussen ga ik rustig door met mijn onderzoek van haar zoontje.

Mama is bang voor een burn-out.

Als moeder een beetje tot rust is gekomen vertelt ze dat ze 2 weken geleden was begonnen met werken, maar alweer gestopt is. Een paar dagen geleden heeft ze met haar leidinggevende overlegt dat ze voorlopig de ziektewet in gaat. Ze trok het niet, kon zich niet concentreren, barstte veel in huilen uit en was na een halve dag al compleet uitgeput.

Ze is zo teleurgesteld in zichzelf. De zwangerschap ging best goed, de bevalling viel heel zwaar. Haar zoontje had de navelstreng 2x om z’n nekje en moest geholpen worden om de ademhaling na de geboorte op gang te brengen. Hij heeft 2 dagen op de kinderafdeling gelegen. Bij haar zelf wilde de placenta niet los komen en ze moest geopereerd worden. Ze heeft bijna 2 liter bloed verloren. Door de moeilijke start wilde de borstvoeding niet op gang komen en hebben ze in het ziekenhuis besloten dat kunstvoeding maar beter was in hun situatie.

De verwachtingen rondom geboorte en kraamtijd zijn onrealistisch

Dit is één van mijn grootste frustraties in de geboortezorg in Nederland. De zwangerschap en bevalling worden steeds meer gemedicaliseerd. Moeders krijgen steeds minder vertrouwen in hun eigen kracht als barende vrouw en worden onnodig onzeker gemaakt. Dat komt het bevalproces niet ten goede. Daarnaast wordt de kraamtijd enorm onderschat. De meeste vrouwen moeten na 12 weken alweer aan het werk. Terwijl de baby de eerste 3 maanden (het vierde trimester) echt nog de behoefte heeft om bij mama en/of papa in de armen te liggen.

Ik stuur haar verwachtingen even bij

Rustig leg ik moeder uit wat de impact is van wat er allemaal rondom de bevalling is gebeurd en in de eerste periode erna. Ik leg uit dat op het moment dat een baby geboren wordt er ook een mama en een papa geboren worden. We snappen dat een baby tijd nodig heeft om te rijpen, zich te ontwikkelen, maar we verwachten dat we als ouders meteen perfect moeten zijn. Baby’s worden niet geleverd met een microchip die je uit kan lezen. Je mag als ouder je kindje leren kennen, je hoeft niet alles in 1x goed te doen. Het is de intentie die je baby voelt en die er toe doet. Daarnaast heeft het lichaam van een moeder tijd nodig om te herstellen, zeker na zoveel bloedverlies en het trauma van de geboorte. Het is volkomen logisch dat je hoofd en lijf niet klaar zijn om met werk bezig te zijn, hoe geweldig je werk ook is.

Het is waar: negen maanden op, negen maanden af

Het is een cliché, maar zo waar! Je lichaam heeft in negen maanden een kindje ontwikkeld en laten groeien. Je lichaam heeft zich helemaal aangepast om dit proces optimaal te laten plaatsvinden. Dat is niet binnen een paar weken weer hersteld. Dit betekent niet dat je negen maanden niets kan, maar het duurt minimaal die tijd voordat je je weer een beetje vertrouwd voelt in je lijf. Gun jezelf die tijd! Wees trots op wat jouw lichaam gepresteerd heeft en nog steeds presteert!

Mama voelde het goed.

De kleine man heeft inderdaad wat ongemakken in zijn lijfje als gevolg van de bevalling en de navelstrengomstrengeling, merk ik als ik hem behandel. Hij ondergaat de behandeling goed en valt zelfs bijna in slaap. Al laat hij een luid protest horen als hij weer de maxi cosi in moet. Moeder is ook meer tot rust gekomen, weet nu dat haar zoontje inderdaad nog wat ongemakken heeft van de bevalling, maar dat die goed te verhelpen zijn. Ze snapt haar eigen lijf en emoties nu beter en voelt meer vertrouwen dat het goed komt. Ook al duurt het langer dan verwacht.

Ik zwaai ze uit, en verheug me op de volgende afspraak. Zie ik dat mooie ventje tenminste weer terug. En ik weet zeker: dan is ‘ie nóg leuker dan vandaag, omdat hijzelf én zijn mama lekkerder in hun vel zitten!

Zit je er zelf ook bijna doorheen en vraag je je af hoe dat moet nu je bijna weer moet werken of al begonnen bent en het je eigenlijk te veel is? Plan dan een kennismakingsgesprek in. Dan help ik jou en je baby vooruit.